Klimat Tatr

 

Warunki klimatyczne panujące w Tatrach typowe są dla klimatu wysokogórskiego strefy umiarkowanej i posiadają liczne cechy wspólne z klimatem alpejskim. Średnia temperatura w skali roku jest niska, wynosi 6°C podnóża gór i -4°C w partiach szczytowych. Najzimniejszym miesiącem jest zazwyczaj luty, a najcieplejszym lipiec (Nyka 1969). Co ciekawe, żaden miesiąc nie spełnia minimalnych wymagań termicznych (średnia temp. powyżej 15°C), pozwalających zakwalifikować go według nizinnych standardów do klimatologicznego lata. Zima w Tatrach rozpoczyna się na przełomie października i listopada (choć pierwszy śnieg spaść może wcześniej) (fot.3.), a kończy dopiero w kwietniu lub maju. Średnia długość zalegania pokrywy śnieżnej na wyższych wysokościach wynosi 290 dni, jednak w niektórych miejscach (np. zacienionych żlebach) śnieg utrzymuje się przez cały rok. Ma to znaczący wpływ na wielkość ruchu turystycznego, szczególnie w partiach szczytowych, gdzie śnieg utrudnia bezpieczne odbywanie wędrówek. W okresie zimowym (choć nie tylko) często występuje tzw. inwersja temperatur, spowodowana spływaniem mas chłodnego powietrza w dół dolin, podczas gdy na nasłonecznionych zboczach i szczytach temperatura jest wyższa (Korosadowicz, Biedrzycki 1972).

 

Tatry są także obszarem o najwyższej w Polsce rocznej sumie opadów. Zmienia się ona wraz ze wzrostem wysokości – od 1150 mm u podnóża gór do ok. 1800 mm na Kasprowym Wierchu (1987 m n.p.m.). W najwyższych partiach opady śniegu przeważają nad opadami deszczu (Skrzydłowski 2013). W miesiącach letnich dość powszechnym zjawiskiem są również burze. Przy niepewnej pogodzie warto powstrzymać się od wędrówek po trudniejszych i bardziej eksponowanych szlakach, gdyż poślizgnięcie na mokrych skałach może skutkować bardzo niebezpiecznym wypadkiem.